زمانی که سینمای پس از انقلاب، هویت مستقلی برای خودش پیدا کرد، به رغم کمبود امکانات فنی، نوعی پختگی و استقلال اندیشه در میان سینماگران ایرانی به چشم می خورد که مانع از نوعی مدگرایی در ژانر می شد. سال های آخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد نشان می دهد که هر کارگردانی مشی خودش را دارد و فیلم سازان تحت تاثیر جو قرار نمی گیرند. «آژانس شیشه ای» با تمام تلخی اش، هیچ گاه بیننده را در ناامیدی محض رها نکرد و رنگ خدا در عین واقع گرایی، مخاطبش را به عرصه معنا می برد. از آن طرف فیلمی مثل «مهمان مامان» هم شور زندگی را آن قدر خوب به تصویر کشید که خیلی ها ترجیح دادند بیش از یک بار تماشایش کنند...


جریانی متفاوت اما، از دهه هشتاد آغاز شد؛ جایی که موج کمدی های سخیف بر پرده های سینما آمد و لودگی های یک سری کاراکتر تکراری، داشت معنای سینما را دگرگون می کرد. حتما باید با این موج مبارزه می شد و زهی سعادت که همین طور هم شد و سینماگران خیلی زود موفق شدند آن سبک سخیف را کنار بزنند؛ اما مشکل درست از زمانی آغاز شد که از افراط به تفریط رسیدیم و با یک مرزبندی سخت و نفوذناپذیر، فیلم ها را به دو دسته سخیف و تلخ تقسیم کردیم. غلبه سینمای رئال روزبه روز بیشتر می شد و توجیه تکراری این سبک از فیلم سازی هم این بود که سینمای واقع گرا، آینه تلخی های اجتماع است و چاره ای جز این نیست؛ انگار که اجتماع مان هیچ بعد شیرین یا دست کم خنثایی ندارد.
روند کلی سینمای ایران در طول یک دهه گذشته، به شدت به سمت همین فیلم های تلخ بوده است؛ به طوری که گاهی به نظر می رسد خالقان آثار، در ذهن شان سعی می کنند نامتعارف ترین جنایت ها را بسازند تا مردم هرچه بیشتر شوکه شوند. البته یادمان نرفته است که با دیدن سکانس پایانی «ابد و یک روز» امیدوار شدیم که این رویکرد افراطی درباره سینمای گزنده رو به پایان است. همین اواخر هم «بیست و یک روز بعد» را دیدیم و به یاد «بچه های آسمان» افتادیم، تا شاید نوید بازگشت به یک رویکرد متعادل را بشنویم. اما اکران «زرد» مصطفی تقی زاده نشان داد که از کنار این موضوع نمی توان ساده گذشت. فیلم سازان جوان ایرانی به شدت مایل به ساختن فیلم های تلخ و گزنده ای هستند که با کلکسیونی از مرگ، جنایت، بی عدالتی و ظلم، مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهند. حتی اگر آثار ابراهیم ابراهیمیان را ناشی از جوانی او و علایق شخصی اش بدانیم و «لانتوری» را دغدغه درمیشیان درباره مسائل روز قلمداد کنیم، باز هم تمایل افراطی فیلم سازان به تصویر سیاه اجتماع غیرقابل انکار است.

دریافت
حجم: 1.13 مگابایت
 به نقل از خراسان