زمانی که سینمای پس از انقلاب، هویت مستقلی برای خودش پیدا کرد، به رغم کمبود امکانات فنی، نوعی پختگی و استقلال اندیشه در میان سینماگران ایرانی به چشم می خورد که مانع از نوعی مدگرایی در ژانر می شد. سال های آخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد نشان می دهد که هر کارگردانی مشی خودش را دارد و فیلم سازان تحت تاثیر جو قرار نمی گیرند. «آژانس شیشه ای» با تمام تلخی اش، هیچ گاه بیننده را در ناامیدی محض رها نکرد و رنگ خدا در عین واقع گرایی، مخاطبش را به عرصه معنا می برد. از آن طرف فیلمی مثل «مهمان مامان» هم شور زندگی را آن قدر خوب به تصویر کشید که خیلی ها ترجیح دادند بیش از یک بار تماشایش کنند...